امام نقی علیه السلام مرا با خدا آشتی داد و توبه کردم

خیلی وقت بود که از خدا دور بودم. خیلی دور. آنقدر دور بودم که صدای اذان را نمیشنیدم. آنقدر دور که حرام و حلال را گاهی جابجا میکردم.
آنقدر دور بودم که دلم برای هیئت تنگ نمیشد. دلم برای خدا تنگ نمیشد. دیگر غروب جمعه ها دلم نمیگرفت. دیگر امام زمان (عج) را فراموش کرده بودم. صبح ها برای سلامتی اش دعا نمیکردم. از خدا روزی نمیطلبیدم. فقط برای دنیا میدویدم. آنقدر تند که نمیفهمیدم به سمت سیاهی میدوم. آنقدر برای رزق جان میکندم که خدا را فراموش کرده بودم.  قرآن را نمیخواندم. دعا نمیکردم. دلم، دلم با خدا نبود. چشمم را نگو. و فکرم، فکرهایم که دیگر هیچ. وای که داشتم غرق میشدم. آنقدر غرق که دو سه محرم نجاتم  نداد. دو سه عرفه پاکم نکرد. توبه ی شب تاسوعا هم زیاد پابرجا نماند.
خلاصه اینکه وضعیتم بدجور خراب بود.

روزگار اینگونه میگذشت تا اینکه امام علی نقی الهادی را شناختم. شناختن که نه، آشنا شدم.
قربان نام زیبایت هادی…
تو میخواهی مرا هدایت نمایی؟
فکر نکنم بیشتر از دو هفته باشد که به او نزدیک شده باشم. به خدا قسم که در این دوهفته جز خیر چیزی ندیدم. جز برکت چیزی ندیدم. جز نزدیکی به خدا چیزی ندیدم.
امام هادی آنقدر مرا به خدا نزدیک کرده که زبانم ناتوان از شرح است. برایم دعا کنید که پیشش بمانم. دور نشوم. کنار نور بمانم و نزدیک تر شوم.


نقی زیباترین نام جهان است!